از کسانیکه برای حمله سفارتهای آمریکا مسرور شدند سئوالاتی دارم : آیا این آمریکا نبود که از همین ها در لیبی حمایت هوایی دریایی کرد؟ کار از مرحله شک و تردید گذشته و می بینیم که این پروسه تفرقه و تجزیه جدید مناطق اسلامی از مرحله برنامه ریزی و تدارکات عبور کرده و به مرحله اجرا وارد شده است. آیا این عمل بیداری اسلامی را تغذیه کرد یا اسلامو فوبیا و رادیکالیزم را؟ زمان این حوادث چه نشر فیلم یا کاریکاتور و یا هر موضوع چرند دیگر در حق اسلام و پیامبر را خود مسلمانان انتخاب کردند ؟
ملاحظه نمی کنید که این جماعت ها همان هایی هستند که هزاران نفر را برای جنگ علیه سوریه ارسال کرده و می کنند؟ چند نفر را برای جنگ با اسرائیل ارسال کرده اند؟ چرا برای جنگ با آل سعود کسی را نمی فرستند؟
اینجا از کدام مسلمان سخن می رود؟ همان هایی که به بررسی های استاد پورپیرار و نظایر ایشان بی اعتنا هستند؟ همان ها که سالهاست در خصوص مستند طوفان نوح سکوت کرده اند؟ همان ها که تحمل نشر نظریات استاد و افراد نظیر ایشان را ندارند؟ همان ها که مزخرف ترین نظریات غربی و یهودی را حتی از کرسی های دانشگاهی می شنوند و واکنش نشان نمی دهند؟
مسلمین اگر واقعا مستحق این عنوان بودند امروز همدیگر را بیشتر تحمل می کردند. لذا اگر واقعا بدنبال ایجاد صحت احوال مسلمین هستید ابتدا باید یک نظام گفتگو بین آنان را ترتیب دهید و بر آن اصرار کنید تا از خلال آن بزرگانی نظیر استاد پورپیرار بتوانند بدون نگرانی ، حداقل افکار و اندیشه های خود را نشر دهند و خود مردم در باره کیفیت آن به قضاوت بنشینند. این حداقل ایمان است.