آرمانهای انقلاب اسلامی ایران در ترازوی ۸ سال جنگ مسلحانه و نظامی

سعید

پنجشنبه 11 آبان 1391 ساعت 2:02 PM

آقای پورپیرار حتی نوشته های خود شما هم تاییدی است بر اینکه نظام انقلابی ایران با آن آرمانها و شعارها و آروزهای انقلابی شعله کشیده ای که داشت، نمی توانست در مقابل امپریالیستهای جهانی و رژیم بعثی عراق که در آن زمان صرفا سمبل ناسیونالیسم و قومگرایی عربی بود، جز آن عمل کند که کرد. به نظر روشن و طبیعی می آید که چنان نظام انقلابی بخواهد جلوی چنان قدرتهایی بایستد و راه کربلا و قدس را باز کند، آمریکا و اسرائیل را از بین ببرد و ... درست یا غلط برای آن نظام انقلابی نوپا چنان آرمانهایی مقدس بودند و طبیعی بود که افرادی برای تحقق این آرمانها با نثار جان و مال بجنگند، همچنان که جنگیدند و حتی همین امروز هم افراد بسیاری بر سر همان آرمانها ایستادند و حاضر به فداکاری مالی و جانی هستند. اما از نوشته های شما بر می‌ آید که اعتقادی به آن آرمانها و شعارها ندارید و انگار یه جوری قصد کوبیدن آن مجموعه نوپای انقلابی را دارید و گویی افراد دیگری را در آن دوران صاحب رای و و تشخیص صحیح تر می پندارید یا به آرمانهای گروه ها یا افراد دیگری معتقد هستید. البته این مسئله اگر صحیح باشد، هیچ اشکالی ندارد و شما هم مثل همه آزاد هستید از هر فرد یا هر اندیشه ای طرفداری کنید. ولی به نظر من اینطوری که گفتم آمد و نمی دانم تا چه اندازه برداشت من درست است. ولی اگر درست باشد، صرفا اختلافی است میان شما با یک سری از آرمانها و نظام و افراد دیگری با آرمانهای دیگر. فلذا دلایلی که در نقد رفتار مسئولین آن نظام انقلابی می آورید فاقد استدلال منطقی قوی است چون حتی اگر من هم جای آنها بودم، با آن تفکر و اعتقاد به آن ارزشها همان کار را می کردم و انتظار جز این کاملا غیر طبیعی است.

پاسخ:
آرمان بدون امکان مثل پرواز بدون بال است.