قرارداد الجزایر و ۱۹۳۷ بین ایران و عراق و تعیین خط مرزی شط العرب

حسام

پنجشنبه 11 آبان 1391 ساعت 06:20 AM

می گویند برای صلح رضایت دو طرف لازم است اما برای شروع جنگ رضایت یک طرف هم کافی است . به فرض ایران مذاکره را می پذیرفت و حتی به قول شما قرارداد ۱۹۳۷ را هم برای از بین بردن بهانه جویی های عراق قبول می کرد چه تضمینی وجود داشت که به بهانه دیگری آتش جنگ برافروخته نشود؟
کنیسه و کلیسا درست یا نادرست ایران انقلابی سال 57 را خطری برای خود می دانست و به هر بهانه ای جنگی را بر ما تحمیل میکرد.
به نظر شما برای از بین بردن احتمال جنگ در حال حاضر چکار باید کرد؟

پاسخ:
این که مسئولین و گردانندگان ایران آن زمان نه تنها مذاکره پیشنهادی دولت عراق را نپذیرفت و خود نیز پیشنهاد جانشینی جز تفنگ ارائه نداد، موجبی بود تا کرسی های سیاسی و رسمی جهان دولت ایران را مقصر بدانند و اغلب سرزنش کنند. پیش گویی و رمل اندازی شما هم در این باب که ممکن بود عراق دوباره حمله کند، در هیچ زمینه و به هیچ شکل قابل اعتنا نیست.