انا لله و انا الیه راجعون

برای بدرقه و پیمان

خرد آدمی را از تعصب دور می‌دارد و عقل داور غائی هر برهانی هست. اقوال مرده که از عصر هر نسل دورتر رود، به سنت می‌گراید و باور آن به مرور دوباره و به تأیید عقل زمان مؤکول است. قدرت آدمی در رد و نفی پذیرفته‌های پیشین، حضور سازنده و نو شونده او در هستی را تأیید و مفهوم «عصر» را تا مقدار سوگند خداوندی، متعالی می‌کند. در این بازبینی هیچ استثنائی نمی‌گنجد و هیچ نامی مصون نیست. چنان‌که نام‌آوران امروز، که در عقل عصر ما موجه می‌نمایند و ستوده می‌شوند، بسا که در آینده مقصر و منفور باشند.

«ناصر پورپیرار» کوشید کهنه‌گی را از هویت و هستی ایرانی بزداید و ابواب گفت‌وگویی را بگشاید تا بی‌نیاز به رستم و مزدک و ابومسلم و زردشت و سلمان فارسی و انبوهی جعلیات دیگر، معلوم کند که ساکنان این سرزمین دیر زمانی نیست که دور هم گرد آمده‌اند و هرگز صاحب اختیار ملک خویش نبوده‌اند و فرصت، امنیت و فراغت نداشته‌اند که درباره تاریخ و فرهنگ سرزمین خویش گفت‌وگوی عالمانه کنند.

به یاد داریم که هر بار، سیر نشده از کلام دل‌نشین‌اش، مجبور به خداحافظی، دفتر کارش را که مأمن ذهن‌ها و دل‌های مشتاق‌مان بود، با حسرت ترک می‌کردیم. اکنون ناصر پورپیرار را بدرقه می‌کنیم و بر سر مزار او پیمان می‌بندیم که بر راه بنیان اندیشی استوار بمانیم.

قرار ما پنجشنبه 12/06/1394 ساعت 10 صبح، قطعه 4، ردیف 109، شماره 26، بهشت زهرا

منبع :

http://w3.naria.ir/view/5.aspx?id=874

تاریخ فوت : هفت شهریور